Νέα

Πώς επηρεάζει η αρχιτεκτονική την ψυχοσύνθεση των κατοίκων της;

Συγγραφέας: imi.bg | Μεταφορτώθηκε πριν около 2 месеца

‌

Τα σπίτια στα οποία ζούμε συχνά θεωρούνται απλώς μια στέγη πάνω από τα κεφάλια μας - ένας συνδυασμός τοίχων , παραθύρων και λειτουργικών χώρων. Αλλά στην ουσία του , ένα κτίριο είναι πολύ περισσότερο από μια απλή κατασκευή. Η αρχιτεκτονική στην οποία κατοικούμε καθημερινά έχει την ικανότητα να διαμορφώνει αθόρυβα αλλά επίμονα τον τρόπο που νιώθουμε , τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Το περιβάλλον διαβίωσης δεν είναι ουδέτερο. Ο χώρος στον οποίο περνάμε χρόνο επηρεάζει την ευαισθησία μας στο στρες , την ικανότητά μας να συγκεντρωνόμαστε , ακόμη και τον τρόπο που κοιμόμαστε . Και μερικές φορές είναι ακριβώς αυτές οι λεπτομέρειες που δεν γνωρίζουμε πλήρως – η διαρρύθμιση των δωματίων, η παρουσία φυσικού φωτός , η απόσταση μεταξύ των παραθύρων και της γειτονικής πρόσοψης – που έχουν την ισχυρότερη επίδραση στην ψυχική μας κατάσταση. Μερικοί χώροι έχουν μια διεγερτική επίδραση – ανοιχτοί, φωτεινοί, με σύνδεση με τη φύση, δημιουργούν μια αίσθηση ελευθερίας και ελαφρότητας . Άλλα, με στενούς διαδρόμους, χαμηλά ταβάνια και έλλειψη θέας , μπορούν να προκαλέσουν ένταση ή κατάθλιψη, ακόμη και χωρίς να το συνειδητοποιούν πλήρως . Δεν υπάρχει μια καθολική φόρμουλα – διαφορετικοί άνθρωποι επηρεάζονται διαφορετικά , αλλά η αρχιτεκτονική δημιουργεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξεδιπλώνεται η ψυχή μας . Είναι σημαντικό να έχετε κατά νου ότι δεν έχει σημασία μόνο το εσωτερικό, αλλά και η συνολική οργάνωση του κτιρίου κατοικιών . Σκάλες, λόμπι, ανελκυστήρες – αυτοί είναι οι « κοινοί χώροι» όπου συναντάμε γείτονες , ανταλλάσσουμε φευγαλέες ματιές ή απλώς νιώθουμε τον παλμό του περιβάλλοντος. Οι χώροι που είναι καλά φωτισμένοι, ήσυχοι και συντηρημένοι συμβάλλουν στην αίσθηση τάξης και αίσθησης του ανήκειν. Αντίθετα, οι στενοί, θορυβώδεις και παραμελημένοι χώροι συχνά ενισχύουν τα συναισθήματα απομόνωσης και αποξένωσης . Η αρχιτεκτονική έχει τη δύναμη να καλλιεργεί συνήθειες. Ένα κτίριο που ενθαρρύνει την κίνηση – με ευχάριστες σκάλες, χώρους πρασίνου και ένα προσβάσιμο περιβάλλον – συχνά έχει θετικό αντίκτυπο στη σωματική δραστηριότητα και την κοινωνική συμμετοχή. Ταυτόχρονα, οι κλειστοί χώροι , με περιορισμένες ευκαιρίες για αλληλεπίδραση, μπορούν να προωθήσουν διακριτικά την απομόνωση και την παθητικότητα. Ειδικά στο πλαίσιο των οικιστικών αναπτύξεων, η αρχιτεκτονική γλώσσα μπορεί να υποδηλώνει εάν ενθαρρύνεται η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων ή εάν τίθενται όρια μεταξύ του προσωπικού και του δημόσιου τομέα. Πολλά εξαρτώνται επίσης από τη σχέση μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού. Τα κτίρια που επιτρέπουν την οπτική πρόσβαση σε χώρους πρασίνου ή ορίζοντες δημιουργούν ένα πιο ευνοϊκό περιβάλλον για ψυχική ανάρρωση. Αντίθετα, όταν το παράθυρο βλέπει σε γκρίζους τοίχους ή πολυσύχναστους δρόμους, η ευκαιρία για χαλάρωση συχνά μειώνεται. Μικρά αλλά επαναλαμβανόμενα , προσβάσιμα στοιχεία – όπως το φως της ημέρας , η ροή του αέρα ή η δυνατότητα εξατομίκευσης του μπαλκονιού σας – μπορούν να ενισχύσουν την αίσθηση ελέγχου και άνεσης . Φυσικά , η αρχιτεκτονική δεν μπορεί να καλύψει όλες τις ατομικές ανάγκες . Μπορεί όμως να δημιουργήσει δυνατότητες – την ευκαιρία για επιλογή, την ελευθερία να προσαρμόσουμε τον χώρο στον εαυτό μας . Αυτή η αίσθηση της δυνατότητας, ενός ανοιχτού πλαισίου, είναι συχνά πιο σημαντική από την ίδια τη μορφή . Δίνει στον κάτοικο την ευκαιρία να εντοπίσει νοερά τον εαυτό του στο σπίτι του , να το κάνει προέκταση του εαυτού του . Τελικά, η ψυχολογία του κτιρίου είναι κάτι περισσότερο από αισθητική ή λειτουργικότητα – είναι ένα συναίσθημα. Ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να υπολογιστεί με σχέδιο , αλλά εκδηλώνεται στην καθημερινή ζωή . Η αρχιτεκτονική δεν μιλάει δυνατά , αλλά δεν σιωπά ποτέ ούτε για μια στιγμή . Επομένως, όταν σκέφτεστε ένα νέο σπίτι , είναι σημαντικό όχι μόνο πώς φαίνεται το κτίριο από έξω, αλλά και πώς κάνει ένα άτομο να νιώθει από μέσα. Επειδή ο χώρος στον οποίο κατοικούμε τελικά κατοικεί εμάς .

‌